Mijn verhaal begint vele jaren terug
Gebeten door het paardenvirus ging ik op zoek naar allerlei manieren om zoveel als mogelijk tijd door te brengen met paarden. Aangezien het niet mogelijk was een paard aan te kopen en er geen sprake was van een bevlieging, besloot ik via andere wegen mijn doel te bereiken.
"Zo leerde ik Maëstro, een jonge Friese ruin, kennen."
Het eerste paard waar ik mijn hart aan verloor. Het lot was hem echter niet gunstig gezind en Maëstro overleed aan koliek na hem slechts een jaar gekend te hebben. Hij is er al lang niet meer, maar is nog steeds niet vergeten.
Een korte periode heb ik mijn weekends doorgebracht als stalhulp in een manege waardoor ik een uurtje kon rijden. Doordat deze plaats niet aanvoelde als mijn biotoop ben ik al gauw op zoek gegaan naar alternatieven. Zo heb ik verscheidene verzorgpaarden gekend. Zo zijn er een aantal blijven hangen waaronder Winne - mijn oogappel, waar ik als 16-jarige helemaal aan verknocht was - en toch ook een aantal die de revue gepasseerd zijn die enkel voor een beperkte tijd een ruiter zochten. Gaande van een Noorse Fjord tot Arabische paardjes, van BWP’ers tot een mix van rassen, maar nooit nog een Fries.
Na hen vier jaar als verzorgpaarden gekend te hebben, kreeg ik de kans om Winne en Sultan aan te kopen. Het aantal groeit verder uit tot zeven toffe paardjes elk met hun eigen verhaal.
"Mijn activiteiten met de paarden waren in hoofdzaak gericht op het maken van buitenritten en mennen."
"Zo leerde ik Maëstro, een jonge Friese ruin, kennen."
Het eerste paard waar ik mijn hart aan verloor. Het lot was hem echter niet gunstig gezind en Maëstro overleed aan koliek na hem slechts een jaar gekend te hebben. Hij is er al lang niet meer, maar is nog steeds niet vergeten.
Een korte periode heb ik mijn weekends doorgebracht als stalhulp in een manege waardoor ik een uurtje kon rijden. Doordat deze plaats niet aanvoelde als mijn biotoop ben ik al gauw op zoek gegaan naar alternatieven. Zo heb ik verscheidene verzorgpaarden gekend. Zo zijn er een aantal blijven hangen waaronder Winne - mijn oogappel, waar ik als 16-jarige helemaal aan verknocht was - en toch ook een aantal die de revue gepasseerd zijn die enkel voor een beperkte tijd een ruiter zochten. Gaande van een Noorse Fjord tot Arabische paardjes, van BWP’ers tot een mix van rassen, maar nooit nog een Fries.
Na hen vier jaar als verzorgpaarden gekend te hebben, kreeg ik de kans om Winne en Sultan aan te kopen. Het aantal groeit verder uit tot zeven toffe paardjes elk met hun eigen verhaal.
"Mijn activiteiten met de paarden waren in hoofdzaak gericht op het maken van buitenritten en mennen."
De rust die we tot dan kenden werd verstoord door de aankoop van Bente en er opende zich een nieuw hoofdstuk voor ons allemaal.
Sultan was de rust en toeverlaat die Bente nodig had wanneer ze hier toekwam. Hij stelde duidelijkheid voor haar door het uitzetten van regels.
Sultan is ongeveer 33 jaar geworden. Op 28 februari 2019 was zijn laatste dag bij ons aanwezig.
Mijn vele ervaringen met paarden, mijn eigen paarden, de dieren die me van kleins af omringd hebben, hebben me gevormd tot wie ik vandaag ben. Het 'werk' met mijn paarden is een eindeloos verhaal.
"Hierbij tracht ik mijn geest open te houden voor verschillende visies."
Bij sommige voel ik mij goed, bij anderen wat minder. Echter, ook deze vormen het pad dat ik bewandel. Een open geest zorgt ervoor dat we niet komen vast te zitten.
"Hierbij tracht ik mijn geest open te houden voor verschillende visies."
Bij sommige voel ik mij goed, bij anderen wat minder. Echter, ook deze vormen het pad dat ik bewandel. Een open geest zorgt ervoor dat we niet komen vast te zitten.
Vandaag is mijn grootste doel mij verder te verdiepen in de verbinding die wij als mens met het paard kunnen hebben.