Rechtrichten volgens de principes van de Klassieke Rijkunst
Het paard boven zichzelf laten uitstijgen waarbij hij ons met zelfhouding meedraagt. |
Wat klinkt bovenstaande titel mooi! Het klinkt niet alleen mooi, het is ook écht mooi. Het is mooi omdat we de mogelijkheden van het paard aftasten - ons beeld bijstellen tot het individu waar we een partnerschap mee aangaan rekening houdende met zijn fysieke mogelijkheden, karakter en natuurlijke bouw. Het paard boven zichzelf laten uitstijgen waarbij hij ons met zelfhouding meedraagt.
Net zoals de mens gebruikt het paard zijn lichaam waarbij hij een voorkeur zal tonen in de manier waarop hij dat doet. Om het eenvoudig uit te drukken, houdt dit in dat het paard - vergelijkbaar met de mens - links- of rechtshandig is. De ene zijde is soepeler dan de andere zijde, de spieren zijn in meer of mindere mate ontwikkeld, de balans en het evenwicht zijn hierdoor niet optimaal. Niet enkel deze natuurlijke scheefheid is een reden om het paard recht te richten, maar ook het feit dat het paard van nature niet voorzien is ons gewicht te dragen. Onze positie op het paard is meer gericht naar de voorhand. Bijkomend is de achterhand doorgaans een eerder stuwend gegeven dat bij manier van spreken tegen de massa aanduwt. Door de toename van ons gewicht tot dit geheel - van nature draagt het paard 3/5de van zijn gewicht op de voorhand - is het niet verwonderlijk dat er balansproblemen kunnen ontstaan en mogelijks een oorzaak van blessures kan zijn. De Klassieke Rijkunst kan gezien worden als het cultureel erfgoed van de rijkunst. De kennis van oude meesters wordt nieuw leven in geblazen. Binnen de Klassieke Rijkunst is het streefdoel paard en ruiter te ontwikkelen naar een mooi en harmonieus geheel. Het gebruik van dwangmatige hulpmiddelen zijn hierbij uit den boze. Wat onder dwang bekomen wordt mist de schoonheid - de essentie van de kunst van het paardrijden. Op deze manier verliezen we het partnerschap waarbij het paard gehoord wordt. Niet enkel gaat de essentie verloren, maar door het gebruik van deze hulpmiddelen ontnemen we ons het gevoel van het allerkleinste detail. |
… de essentie van de kunst van het paardrijden ... |
|
|
Het paard wordt soepel, buigzaam en sterker aan de hand van gymnastiserende oefeningen. De gymnastiserende oefeningen volgen elkaar op volgens opbouwend karakter in harmonie met de natuurlijke beweging, de individuele noden en volgens een intensiteit dat het paard op dat moment aan kan. Binnen de Klassieke Rijkunst kennen we verschillende methodieken namelijk: grondwerk - werk aan de hand - longeren - werk in het zadel. Het mooie aan de Klassieke Rijkunst is dat dit voor ieder paard en mens - van welke discipline of van welk niveau ook - toegankelijk is.
Bovengenoemde zaken vragen van zowel het paard als de ruiter de nodige concentratie en focus. Hiervoor is het noodzakelijk dat het paard openstaat voor onze vraag en dat hij voldoende aandacht voor ons heeft. Het basis horsemanship grondwerk heeft de connectie en aandacht van het paard aangescherpt. Het paard heeft respect voor onze persoonlijke ruimte, laat zich vlot leiden en heeft vertrouwen in onze handelingen. Het paard is klaar meer in detail met ons samen te werken. Iedere combinatie – paard en ruiter – heeft een persoonlijk traject af te leggen. Wat voor iedere combinatie vaststaat is dat we het paard leren zijn zelfhouding te optimaliseren waardoor hij op een juiste manier zijn hals leert houden, hierdoor de juiste buikspieren traint en zijn rug op een correcte manier leert dragen. Dat de achterbenen een meer dragende voorwaartse beweging maken en dat de voorhand meer vrijheid krijgt. Kortom, een zo optimale samenhang van het lichaam tot stand brengen. Aan de hand van deze oefeningen hebben we een inwerking op spieren, pezen en gewrichten. Het spreekt voor zich dat we hier best voorzichtig mee omgaan. Het trainen van het lichaam van ons paard neemt heel wat tijd in beslag. We kunnen niet verwachten dat ons paard op korte tijd een metamorfose ondergaat die eigenlijk jaren in beslag neemt. Mens sana in corpore sano.
Jammer dat sommige mensen wat smalend zeggen dat het zo‘traag’ gaat… Zijn we voor onszelf ook zo veeleisend? Vergeet niet dat het paard in zijn gehele zijn – zowel mentaal als fysiek – heel wat moet doorlopen. Hij moet onze hulpen leren begrijpen. Niet alleen dit, hij moet ook zijn lichaam op een bepaalde manier leren gebruiken wat voor het paard niet altijd zo evident is. Bijkomend zal het paard niet de juiste bespiering hebben om bepaalde oefeningen uit te voeren. De geest en het lichaam van het paard moet aansterken en worden aangezet zich te stretchen. Dit liefst in zoveel mogelijk ontspanning. Spanning/stress is nefast voor de kwaliteit van de training. Stress – van welke aard dan ook – zal zich vastzetten in de cruciale punten in het lichaam van het paard. De losgelatenheid – beweging – soepelheid wordt hierdoor drastisch aan banden gelegd of komt te vervallen. In de Klassieke Rijkunst hebben we niet enkel oog voor het lichaam van het paard, maar zijn we ons bewust dat de invloed van de ruiter groot is. We willen het paard rechtrichten – we werken aan coördinatie – het paard leert zijn kracht en energie te beheersen – we werken aan een communicatie die de samenwerking tussen mens en paard aansterkt. Deze zaken zijn allen eveneens van toepassing op de ruiter. We zijn er ons vaak niet van bewust welke intentie, spanningen en onduidelijke lichaamstaal wij aan het paard doorgeven. In welke mate zijn wij als ruiter rechtgericht? Vandaar is het aan te raden de rechtrichtende buigingsoefeningen in eerste instantie vanop de grond aan te leren. Op deze manier kan het gewicht van de ruiter niet als bijkomende last ervaren worden. Wanneer het paard en wijzelf adhv het grondwerk vertrouwd zijn met de materie - het paard onze handelingen begrijpt en in ontspanning op onze vraag kan ingaan – kan in de training het rijden toegevoegd worden. |
