Het gedrag van het paard. De spiegel van een samenwerking tussen mens en paard
|
In de samenwerking met het paard gaan veel mensen op zoek naar een vorm van aandacht dat het paard aan de mens verondersteld wordt te geven. Op zich niets verkeerd aan. Er is geen samenwerking tussen twee individuen indien de ene geen aandacht heeft voor de andere. Aandacht of geen geen aandacht, wordt echter vaak verkeerd geïnterpreteerd. Niet bewust of moedwillig, maar misschien omdat we niet voldoende bewust zijn van de eigenheid van het dier waarmee we in contact komen.
Wat kan er aan de basis liggen van dit gebrek aan bewustzijn?Als mens bezitten we de mogelijkheid om na te denken over alles wat ons bereikt - over alles wat ons pad kruist. Dingen die we in het verleden en vandaag ervaren - mogelijke veronderstelling wat de toekomst betreft. Er kan gesteld worden dat dit een goede eigenschap is van de mens. Echter, het valt ons vaak uiterst zwaar objectief, spontaan en los van ons eigen persoon waar te nemen. Net zoals het paard wordt de mens gevormd door een erfelijke aanleg - positieve en negatieve ervaringen - de omgeving waarin hij opgroeit - externe impulsen dat hem gemaakt hebben tot wie hij nu is. Een oneindig verhaal, iedere dag opnieuw leren gebeurtenissen ons hoe we in de toekomst dingen zullen ervaren. Hoe onze manier van denken gevormd zal worden.
In de samenwerking met het paard is het in vele gevallen niet anders. Heel wat mensen gaan er vrij vlug vanuit de oorzaak te kennen van een bepaald gedrag. Er hoeft zelfs niet over nagedacht te worden. Een aantal voorbeelden:
Een lui paard Staat synoniem voor een niet meewerkend paard. De oplossing hiervoor is vaak alle hulpen ter hande nemen en deze indien nodig met een ondoordachte kracht toe te passen. Een paard met een negatieve gezichtsuitdrukking Wordt heel vaak bestempeld als een stout, slechtgezind paard dat geen vriendelijk woord verdient omdat hij zichzelf zo negatief opstelt. Een paard dat niet de trailer op wil Dergelijk paard heeft heel moedwillig zijn beste tegenwerk-plan bewaart tot op het moment dat de rit aangezet moet worden. Een bang paard Aangezien wij zelf niets kunnen waarnemen - dat een mogelijke reden kan vormen voor de angst - is dit gedrag enkel aanstellerij. Zijn deze conclusies correct? |
|
Waarom wordt er zo weinig aandacht besteed aan het probleem dat aan de oorzaak ligt van deze uitingen?
Omdat wij mensen een bevooroordeeld beeld vormen over de situatie. Een beeld dat overeenstemt met ons menselijk denkpatroon. Het paard zijn gedrag wordt niet vanuit het standpunt van het paard aanzien, maar vanuit het standpunt van de mens. Dit beeld wordt nog versterkt door het in zekere mate aanmoedigen van dergelijke menselijke interpretaties. Deze die 'iets anders durven’ te beweren worden te zacht - te dramatisch - te sentimenteel bevonden. Het ligt in de menselijke aard denkpatronen over te nemen en deze niet of beperkt in vraag te stellen. Een verklaring hiervoor kan misschien gezocht worden in het feit dat de mens een groepswezen, een sociaal wezen is waar de kuddegeest sterk aanwezig is. Je gedragen zoals het overgrote deel van een samenleving kan een veilig gevoel meebrengen. Denkt het paard zoals de mens? Bovengenoemde positieve eigenschap van de mens is meteen ook één van de minst positieve eigenschap van de mens. Het paard bezit deze eigenschap niet. Hij bedenkt geen plan om ons te dwarsbomen omdat hij jou nog een lesje wil leren omwille van een gebeurtenis uit het verleden. Het paard handelt in het huidige moment aan de hand van datgene dat hem geleerd is. Menig discussie is hieromtrent reeds gevoerd - nog vele zullen volgen - maar de handelingen van het paard die we waarnemen zijn direct of indirect gevormd door de mens. Het gedrag van het paard is de spiegel van een samenwerking tussen mens en paard! Het is geen denkpatroon van het paard waarin zware complotten tot leven geroepen worden. Staan we er trouwens bij stil hoe beperkend deze gedachten werken? De conclusie is zo vlug gemaakt waardoor de deuren naar oplossingen één voor één gesloten worden om nooit meer open te gaan. Door dingen te labelen zonder dit verder te overschouwen stopt iedere verdere ontwikkeling van mogelijke oplossingen. Deze drie voornoemde punten wijzen op een vrij egocentrische houding van de mens ten op zichtte van het dier, van het paard. Door het maken van veronderstellingen - door het paard denkpatronen op te leggen - door het halsstarrig vasthouden aan bepaalde opvattingen zijn we voor heel wat zaken niet ontvankelijk. Heel wat zaken laten we aan ons voorbijgaan omdat we het onbewust niet nodig achten om hiermee om te gaan. We merken ze zelfs niet eens op. GehoorzaamheidAandacht wordt heel vaak vertaald als gehoorzaamheid. Het woord gehoorzaamheid - ieder woord - kan dezelfde klank bezitten, maar een geheel andere betekenis inhouden. De manier waarop je die zogenoemde gehoorzaamheid tot stand hebt kunnen brengen is een belangrijk gegeven.
Er bestaat een vorm van gehoorzaamheid die voortvloeit uit vraag en antwoord. Die gegroeid is aan de hand van een wisselwerking die elkaar heeft gevormd. Door een verlangen te hebben en dit verlangen te uiten - de situatie te begeleiden komen we soms heel onbewust tot het antwoord dat we in gedachten hadden. Dit houdt voor mij in dat er aandacht - focus - connectie is, er is een samenwerking. Geen verhaal van één persoon, een verhaal van twee individuen die elkaar nodig hebben om te ontwikkelen zodat het allermooiste onthult wordt! In dit verhaal trachten we in het moment op te nemen wat ons tegemoet komt, niet uit te gaan van veronderstellingen. De tweede interpretatie van gehoorzaamheid. Opnieuw vloeit deze voort uit een vraag en antwoord. In plaats van het paard mee te nemen en samen te werken naar het meest geschikte antwoord, wordt er een vorm van éénrichtingsverkeer toegepast waar er geen ruimte is voor een tegenantwoord. Welke de oorsprong ook is van dit tegenantwoord. Er is geen ruimte voor inbreng en evenmin ruimte om tussenstappen te nemen. Er kan best spoedig het juiste antwoord gegeven worden anders volgt er iets. Deze vorm van gehoorzaamheid vloeit voort uit angst - onzekerheid - frustratie - fysiek geven zonder mentaal mee te zijn in het verhaal. Waar is de ziel van jouw paard op dergelijke momenten? De ziel is weg… Het paard heeft zich afgesloten. Tracht zich misschien heel stil te houden om zo min mogelijk discussies tot stand te laten komen. Het paard doet in dergelijke situaties wellicht wat je vraagt. Het lijkt alsof je een goede samenwerking hebt - alsof er aandacht is. Maar waar komen die gelatenheid - die vaak vrij strak achteruit liggende oren - die ongeïnteresseerde gelaatsuitdrukking - die boze blik dan vandaan? Er is geen samenwerking tussen twee individuen indien de ene geen aandacht heeft voor de andere.Besteed aandacht aan de signalen die jouw paard zo hard roept naar jou! Wat zou jij ervan vinden als wij samen een gesprek voeren, maar ik luister niet naar jou en ga voortdurend op in mijn eigen wereld? Of, ik geef een betekenis aan jouw boodschap die ver af ligt van wat jij mij tracht te vertellen? Aangezien we allemaal mensen zijn - welke discipline of filosofie ook die ons nauw aan het hart ligt - is dit waar te nemen bij een heel uiteenlopend paardenpubliek. Wees bewust van jouw kracht om situaties zo voor te stellen waarbij ze als levensecht zijn, maar eigenlijk geen realiteit zijn.
Het is niet erg indien je in deze situatie verzeild geraakt. Op zich willen we dit liever vermijden, maar ook wij gaan een leerproces door waarbij onze inzichten moeten groeien - vorm moeten krijgen en allemaal aan elkaar gelinkt moeten worden. Bijkomend zijn onze paarden uitermate bereidwillig en vergevingsgezind. Het zou wel jammer zijn indien je dit nooit zou opmerken of het toch opmerkt en je niet inzet om hier verandering in aan te brengen… De besten onderons hebben fouten gemaakt waar ze liever niet aan herinnerd worden. Zolang je leert uit je fouten, maken ze deel uit van je ontwikkeling. |
