Wat klinkt bovenstaande titel mooi! Het klinkt niet alleen mooi, het is ook écht mooi. Het is mooi omdat we de mogelijkheden van het paard aftasten - ons beeld bijstellen tot het individu waar we een partnerschap mee aangaan rekening houdende met zijn fysieke mogelijkheden, karakter en natuurlijke bouw. Het paard boven zichzelf laten uitstijgen waarbij hij ons met zelfhouding meedraagt. 

De Klassieke Rijkunst kan gezien worden als het cultureel erfgoed van de rijkunst. De kennis van oude meesters wordt nieuw leven in geblazen. Binnen de Klassieke Rijkunst is het streefdoel paard en ruiter te ontwikkelen naar een mooi en harmonieus geheel. Het gebruik van dwangmatige hulpmiddelen zijn hierbij uit den boze. Wat onder dwang bekomen wordt mist de schoonheid - de essentie van de kunst van het paardrijden. Op deze manier verliezen we het partnerschap waarbij het paard gehoord wordt. Niet enkel gaat de essentie verloren, maar door het gebruik van deze hulpmiddelen ontnemen we ons het gevoel van het allerkleinste detail. 

Geregeld kom ik in contact met mensen die stellen dat omwille van het niet competitief rijden van hun paard, zij geen behoefte hebben om ‘aan dressuur te doen’. Als we dressuur enkel zien als wedstrijdgegeven dan kan ik stellen dat ook ik hier geen interesse in heb. Dit wedstrijdgegeven is echter niet waar dressuur in essentie om draait. We dienen dressuur in een veel ruimere context te beschouwen waarbij een wedstrijd een bijkomstigheid zou moeten zijn. 

Dressuur is er in de eerste plaats om het paard te ontwikkelen in zijn lichaam. Aan de hand van dressuurmatige oefeningen trainen we het lichaam van het paard waardoor het van ‘gewoon paard' kan ontwikkelen tot een rijpaard. 

Dressuur is er om het paard naar een BALANS te brengen dat een zo optimaal lichaamsgebruik met zich meebrengt. ​