Wat als alles wegvalt...

Hij was het die ooit een vonk omstak...

Paarden

Naïef en onbezonnen besloop mij geheel onwetend een gevoel, een liefde dat me nooit meer los zou laten. Een liefde dat me plezier - schoonheid - bewondering bracht, maar die ook hard was. Hard wanneer ik voor de eerste maal een onomkeerbaar afscheid moest nemen van een Friese ruin. Een paard dat nog steeds ergens in mijn ziel gegrift staat. Hij was het die de drang naar een Fries paard in mij brandende hield. Hij was het die ooit een vonk omstak dat mij naar Bente heeft geleidt.

Vuur heeft het me gebracht!

Zoveel jaren later kan ik zes paarden (pony’s) tot mijn kudde noemen. Van klein naar groot - van relatief jong tot relatief oud. In totaal zes paarden die dagelijks wel wat tijd van me vragen. Die dagelijks meer dan alleen tijd vragen.

Zes paarden.

Zes rijpaarden? Neen. Twee Shetland pony’s - twee oude pony’s - twee - laat ik het enigszins gevoelloos benoemen - ‘functionele rijpaarden’.

Functioneel en rijpaard

Gezien een aantal fysieke moeilijkheden kan ik stellen dat geen enkele van mijn paarden geheel - zonder bekommernissen - voldoet aan deze twee voornoemde woorden.

Wat als dit in die mate evolueert dat tussen mijn zes paarden geen enkel functioneel rijpaard meer aanwezig is? Wat als het functionele wegvalt?

Ik kan je vertellen dat ook ik heel even deze gedachte in mijn hoofd heb voelen ronddolen. De eerste maal in mijn paardenleven dat ik misschien zonder ‘rijpaard’ kan komen te vallen. Het gevoel was heel erg tegenstrijdig. Enerzijds wetende dat ieder paard hier zijn of haar plaats heeft omwille van de vrij eenvoudige reden dat ik hen deze plaats heb gegeven. Een plaats dat een leven lang voor hen gevrijwaard blijft. Wat maakt dat er in het huidige moment op ieder vlak geen zevende plaats is. Anderzijds heb ik nog zoveel plannen…

Niet gemakkelijk indien er gevoelsmatig iets van je wordt afgenomen. Effectief van vandaag op morgen worden je dromen - wensen - toekomstverwachtingen aan diggelen geslagen.

Misschien kan een ander nieuw paard soelaas brengen?

Mijn verwachtingen van de toekomst waren en zijn niet de mijne, deze zijn van mijn paard en mezelf. Geen enkel ander paard kan dit in het huidige moment oplossen. Dit omdat mijn gevoel verankerd is met mijn paard als individu. Het gaat niet om ‘het paard’, het gaat om het paard / de paarden die nu in mijn leven aanwezig zijn. Er is op dit moment geen ruimte voor een ander paard dat mij persoonlijk toekomt.

Een gevoel van verdriet - Een wereld die barsten vertoont en naar mijn gevoel niet is wat hij beweert te zijn - Persoonlijke teleurstelling, heeft me ver afgedreven in mezelf…

Het heeft me echter doen stilstaan bij iets waardevols. Iets wat we weten dat het er is, maar toch iets wat heel gemakkelijk onbewust naar de achtergrond verschoven wordt.

Samen met de minder positieve vaststellingen ebde mijn toenmalige toekomstplannen stilaan weg. Ze hebben plaats gemaakt voor nieuwe beelden. Beelden die voor velen heel weinig zeggend zijn, maar die voor mij tot de essentie van de liefde voor paarden komt.

...dan hebben we het paard herleid tot gebruiksobject.

De volgorde van feiten heeft zich gekeerd in de loop der tijd.

Alles valt weg als wij het laten wegvallen!

Mijn paarden zijn nog steeds bij me. Nog steeds kan ik voelen wie ze zijn - Wat ze nodig hebben - Wat hen moeilijk valt - Wat hen vrolijk stemt. Nog steeds zijn zij er als individu voor mij. Nog steeds helpen ze mij bij het vormgeven van mijn levensweg.

In essentie is de liefde voor het paard diepgaand tot de kern van het individu.

Indien we het gevoel hebben dat alles wegvalt wanneer het ‘functionele’ wegvalt, dan hebben we het paard herleid tot gebruiksobject. Een object dat ons moet brengen tot wat wij graag willen doen met het paard. Eens dit object niet meer ingezet kan worden voor het volbrengen van onze dromen en wensen, heeft het paard volgens dergelijk principe geen betekenis meer.

Is dit de essentie van het in bezit zijn van paarden?

Ik begrijp in zekere mate dat er heel wat mensen volgens dit principe paarden houden. Voor mij is dit echter niet de reden waarom ik paarden heb.

Ze zijn een deel van wie ik ben, van mijn huidige leven. Het zijn individuen met een eigenheid, een karakter, elk met hun typerende gedrag. Voor sommige mensen klinkt dit vrij zeemzoet, maar ze hebben me heel wat geleerd. Ze zetten me aan in het moment - los van de wereld - met hen om te gaan waarbij ik de stilte en rust in mezelf kan vinden. In zekere mate wordt ik genoodzaakt uit mijn hoofd te treden en naar mijn lichaam te komen.

Dat is soms enigszins wel wat vreemd.

Indien we een goed contact willen opbouwen met eenieder paard, moeten we leren los te komen van ons denken. Op deze manier kunnen we gefocust in het moment connectie met het paard tot stand brengen. Wat in het verleden zeker niet zo evident was. Wat me er soms toe aanzette in een eerder niet zo gunstige gemoedstoestand, mijn paarden niet bloot te stellen aan mijn innerlijk gevoel.

De volgorde van feiten heeft zich gekeerd in de loop der tijd. Nu zou ik hen opzoeken om de rust en puurheid die zij van ons als mens nodig hebben, op te zoeken op momenten dat het voor mij niet zo vanzelfsprekend is.

Het doet me vaak denken aan de tekst die in de yogaruimte te lezen is:

Yoga is...

Verstillen van de geest
Het hier en nu beleven
Kunnen loslaten
Bewust zijn
Geduld hebben
Goed ademhalen
Luisteren naar je lichaam
Grenzen verleggen
Inspanning en ontspanning

… iedereen kan binnen zijn mogelijkheden dingen veranderen.

Laat ik het woord yoga vervangen of aanvullen met: Omgaan met paarden is…